Anne olana kadar hepimiz çocuğuz
aslında . Gerçekte anne olunca büyümeye
başlıyoruz . İlk kızımı kucağıma
aldığımda geri dönüşü olmayan bir yola
girdiğimi düşünmüştüm . Ondan
öncesini hatırlamadığım zamanlar oldu .
Sonra her gelenle gönlümün nasıl
genişlediğini fark ettim . İlk kızımla
öğrendiğim kelie sabırsa, İkinci ile
denge oldu Ayağımın kaydığı, hata
yaptığım, özür dilediğim, göz yaşı
döktüğüm, danıştığım , mücadele
verdiğim de...
Aslında çocuğumuzla, çocukluğumuzu
El ele tutuşturup yürümek gibi annelik .
İçindeki çocuğun sesine, hissetliklerine
Kulak verdikçe, anlamaya çalıştıkça
Hakkını verebildiğin emanetçilik .
İçinin kıvımlarına doğru yolculuk...
Daha derine indikçe kendini keşfettiğin
Arkeoloji çalışması ...
‘‘Seni çok seviyorum'' diyen kocaman
Yüreğe lâyık olma çabası... Bu yüzden
Birlikte çıktığımız yolculukta
Bırakmamamız gerek ellerimizi .
Çocuklar annelerini büyütür çünkü.
Anneler,çocuklar büyüdükçe büyür.