Zamanı Geldi...
Hayat sonsuz mutlulukları barındırır özünde, insan hüzün ve gözyaşı dolu bir yolu yürür kalbinin ışıklı bahçesinde. Yalnızlıklar dipsiz kuyu gibi çağın yangını karşısında. Sevmeler tabiatından kopuk, ruhlar çığlık çığlığa...
Amaçlar, araçlar kuramcı ve kuralcı yaklaşımlar. Doğallık kalmamış, iletişim kopmuş kimsenin kimseye eyvallahı yok. Gözlerde yaş, ömürlerde telaş, suskun ve yavaş yavaş ölüyorduk.
Kir, pas içinde üstümüz başımız, düşleri çalınmış, umutları ellerinden alınmış çocuklarla dolup taşıyordu her yanımız. Gökyüzünün barış kartalı vurulmuş, her şeyin çivisi çıkmış, gezegen beşik gibi sallanmakta, denizler hırçınlaşmakta, dalgalar uğultularını kulaklarımıza doldurmakta. Uykularımız bölük pörçük kocaman bir boşluğa doğru savrulmaktayız. Kala kala bir aşk kaldı yüreklerimizde, inandığımız birde sevgi vardı durmaksızın yollarına baktığımız, onaydı bunca söz...