Ey kâri!.. İşte okuyacağın bu birkaç yaprak bizzat gönlümün ta derinliklerinden uzun zamandan beri püskürmeyi bekleyen bir volkanın lavlarıdır. O lavlar ki gönül yanardağında sadece elemle beslendi ve gözyaşlarıyla yıkandı. Yıllardır uyuduğu uykusundan şimdi uyandı. Ve işte nihayet yeryüzüne çıkmayı başardı. Umarım ileride beni değerlendirirken sadece o lavlar ışığında değerlendirirsin. Çünkü bu fakir, aslında o lavların ta kendisidir.
Bu satırların yazarı hiçbir zaman şair bir yaratılışa sahip olduğunu düşünmedi. Hele hele kendini asla kudemayla kıyaslama cehaletine düşmedi. Sadece içinde patlayan volkanlara artık set çekemedi, o kadar. Bu kitap işte böyle ortaya çıktı. Sen ey kâri! Bu manzumelerde bir gencin yüreğinin derinliğinde yatan acı sızıyı duyacaksın. O manzum parçalar ki onlarda neşe ve mutluluktan hiçbir bahis yoktur. Çünkü onlar bir yangının çocuklarıdır.