Hep bir tamamlanma peşinde koşuyorum da bir türlü tamamlayamıyorum kendimi. Hep eksik kalıyorum. Şiir bu eksiklik duygusunun giderilmeye çalışılması belki de. Ama giderilememesi de aynı zamanda. Bitirilmiş bir şiirin verdiği haz birkaç gün sonra yeniden o eksiklik duygusuna dönüşüyor. Yaşadığım anları, düşlerimi, düşüncelerimi, duygularımı yoğurup bir kağıt üzerinde sözcüklerle kurduğum (ya da kuramadığım) yapıda kendimi arıyorum aslında. Kendimi yeniden kuruyorum. Ama bir türlü tamamlayamıyorum. Bu bir acıyı da beraberinde getiriyor. Sürekli bir eksiklik duygusu, sürekli bir acı ve şiir.

Hazır mısın acıya
acıdan sonrası için
duygularını paramparça eden bir kaosta
bölünmeye bin parçaya

Yaratmaya
yaratılmaya
karmakarışık dönerken içinin evreni
bir düzene gebe kalmaya

Koşmak için
hiç verilmemiş bir randevuya
bir odada yapayalnız
hazır mısın acıya?