"Allah'ım beni de affet." dedikçe imandan beslenen mutluluğun busesi
oluşuvermişti gözyaşlarıyla ıslanmış al yanaklarında. Ağladıkça çevresini nur,
çehresini sürur kaplıyordu adeta. Bastığı kaldırım taşlarına bile sevgi ve umut dolu
bakışlarla bakıyordu artık. Kötülüklerden, kötülerden uzaklaşıyor olmak kalbe inen
tarifi imkânsız bir sekine... Affedilebilir olduğuna inanmak, yüzünde beliren utangaç
bir tebessüme dönüşmüştü. Yaralı gönlünde heyecanlı nağmeler söyleniyordu
sanki... Bir devrimin sönmez meşalesi çoktan tutuşmuştu o kalpte. İbrahimî bir
direniş başlamıştı, içinde barındırdığı tüm putlara karşı.