''Sevgilim?
Soru işareti, çünkü orada mısın bilmiyorum.
Orada mısın? Kiminlesin, üşüyor musun merak ediyorum.
Bu havalar üşütüyor.
Merak ediyorsan eğer ben de üşüyorum.
Ama havalardan değil.
Yokluğundan...''
Edebiyat değil bu. Ciddiyim.
Yokluğun üşütüyor beni.
Hayatımda hiç kalmadığım kadar çaresiz bırakıyor bu sensizlik beni.
Gariptir ki, sensizlikte bile seninleyim ben. Seninle uyuyorum yine, sana sarılıyorum gün içinde.
Seni düşünmek bile şurada göğüs kafesimde canlandırıyor birkaç ölüme yüz tutmuş kelebeği.
Yine merak ediyorsan eğer yanımda, ellerimde kimse yok.
Çünkü biliyorum ki senin yarattığın o -muhteşem- boşluğu başka bir insan dolduramayacak. O yüzden ki, ben hala bilmediğim kokuna sarılıp arşınlıyorum sensiz bu sokakları.
Akşam oldu sevgilim.
Günün en gereksiz kısmı bitti.
Ne yazık ki ben seni en çok geceleri hatırlıyor, geceleri özlüyor ve en çok geceleri seviyorum. Hala seninleyim, biliyorsun. Seni çok özlüyorum!
O muhteşem gülüşünün tam ortasından öpüyorum...