Sevmek için tanımak gerekir. Ashab-ı Kiram, Resul-i Ekrem Efendimizi tanıma konusunda herkesten daha ileri idiler. Onların kişiliklerini oluşturanların başında ona olan sevgileri gelirdi. Sevgilerinin ölçüsü candan içre olmaktı. Bu sevgi anadan babadan, çoluk çocuktan ve hatta candan içre bir sevgiydi. O kuşak Efendimizi severdi. Öyle ki onunla birlikte bulunabilmek, onun bir tebessümüne ve iltifatına mazhar olabilmek için can atarlardı. Allah resulü onlar için bir rahmetti ve onlar bu rahmetten yudumlamak için hayatları boyunca çırpınmışlardı.

Onlar böylesine bir sevgiyle bütünleşmişler ve bu sevgiyle hayatlarını sürmüşlerdi. Asr-ı saadet Müslümanları gibi bugünün Müslümanlarının da ilk yapması gereken şey Efendimizi sevmek, sonra yolunu öğrenip yaşamaktır.