Yirmi üç senelik yolculuğum belki uzun bir yolculuk değildi, hatta kısa sayılırdı ama uzun bir yolculuğum olacağını da kimse garanti edemezdi, bu yüzden yazmak istedim her şeyi. Her gün yola, bu gece yıldızları görebilecek miyim acaba diye sorgulayarak çıktım, o gün her şeyin bitebileceği riskini alsam da, yolculuğumun sonunu bekleyebilecek kadar cesur olamadım. Yolculuğun sonunun aniden, beklenmedik bir zamanda olmasından korktum. Bu yüzden herkes bilsin istedim benim minik pembe arabamla olan yolculuğumu, bilsinler ki, yanlarından yeni pembe bir araba geçerken bana oldukları kadar acımasız olmasınlar, gülümsemeyi unutmasınlar; aslında herkesin yolculuğun en başında tertemiz, tozpembe ya da mavi arabalara sahip olduğunu unutmasınlar