Masmavi göğe bakar. O öyküler; sokaklarında gezmek, çimenlerinde uzanmak, sularının şırıltısında kendini kaybetmek, yokuşlarından aşağıya koşa koşa inmek, camilerine, kiliselerine alıcı gözle bakmak, gecekondu manzaralı bir tepede acı bir çay içmek, simit-peynirle bir daha gelemeyeceğim duygusuyla kahvaltı etmek, mezar taşlarında ünlü isimleri görüp şaşırmak içindir. Öyküler ölesiye sevilir, merakla adımlanır, coşkuyla kucaklanır. İstanbul'u sevmek böyle bir şeydir. Öyküyü özlemeye benzer.