´... Modernler daha soğuk bir gözle bakarlar. Anoulih´in Henon´u her dokusuyla vasattır. Yetişkinlikten, yalnızlıktan korkmuş bir halde, Kreon´a hala babalık yapması, koruyucu olması ve çocukken putlaştırdığı kötü düşlerden kurtarması için yalvarır. Anoulih bu çocuksuluk motifini iyice güçlendirir. Cenaze odasının dehşeti içinde Kreon´a baktığında Haimon geçmiş zamanlardaki çocuğa hiç bu kadar benzememişti.

Kemal Demirel´in oldukça politize (materyalist) Antigoe´unda (1973 İstanbul) Haimon daha dinamik bir rol oynar. O bir liberaldir, Kreon´un zenginliği ve gücünü üzerinde kurduğu kobalt işçilerini destekler. Polyneikes ondan isyanın önderi olmasını ister. Haimon aydın bir mühendis, hümanist bir insandır.

Antigone´u, Kreon´un tertiplediği mahkemeden kurtulması için onu kendisiyle kaçmaya teşvik eder. Antigone´un mahkumiyeti ve idamına karşı davranışı kurnazca olan Kreon, çekilmeyi teklif eder. Demokratik ve eşitlikçi ilkelere göre yönetmesi için meydanı Haimon´a bırakır.

Antigone´un ölümüyle kederlenen Haimon kendini vurduğu zaman, davranışının yararsızlığı açıkça görülür. Ama Haimon gerçekten Antigone´un büyük sevgi gücünün asıl nesnesi miydi? ´

-George Steiner-