Hepimiz aynı manzaraya farklı katlardaki pencerelerimizden bakan aynı evin sakinleriyiz
aslında.
Kimimiz pencereden yarı belimize kadar sarkmışız, kimimiz perdenin arkasından sessiz
sedasız gözlüyoruz dünyayı. Kimimiz aşağıya, kimimiz yukarıya dikmiş gözünü. Kimimiz
dümdüz ileriye odaklanmış, kimimizse aheste aheste bir o yana, bir bu yana dolaştırıyor
bakışlarını.
Hepimizin penceresinin görüş açısı bir başka.
Birisi baktığı yerden karşıdaki ağacın toprakla buluştuğu bedenini görürken, bir diğeri kendi
penceresinden aynı ağacın tepe dallarını görüyor.
Daha uzakları görebilenler, daha yakınları daha ayrıntılı seçebilenler hep bu pencerelerin
sakinleri.
Birisinin gördüğünü bir diğerinin görmüyor olması görülmeyenin yok olduğu anlamına
gelmiyor.
Bunu en iyi, bakışlarını her yöne çevirebilenler biliyor. Kendi penceresinden bakarken gördüklerini tek hakikat varsayıp, diğer görüş açılarını yok
saymaya başlayanlar hakikatten gittikçe uzaklaşıyor, kendi dünyaları içerisine sıkışıp, orada
köhneyip kalıyorlar.
Pencerelerini dünyaya açan, her pencereden dünyaya başka bir göz ile bakanlar ise
zenginleştikçe zenginleşiyorlar.
Bu kitap benim penceremden görünenleri anlatıyor sizlere.
Önce kanatlarını hafifçe araladığım, sonra da sonuna dek açtığım penceremden...