Ahenk, renk, orantılar; çatışan, dayanışan ne varsa
konuşur ve koşturur.
Çoban bu koşturmayı hissetme çabasında,
yüreğinde sema ile yarışan bir gökyüzü bulur.
Çıkınında sonsuzluk işareti, çiçek kokuları şehre girecek çoban.
Araya varlığın meramını alıp,sarsılarak, şaşıracak ve bir son sığınak olarak kendini takip eden gökyüzüne bakacak.
İki menzil arasında gerilecek ve bu ağrıyı hafifletmek için yazacak.
Sözleri yaşayabilsin, gözlemleri kalplerde yankı bulsun diye, anlamı yorarak yazacak...

/ Çoban Şehre Girende /