1970li yılların sonuna doğruydu Henüz çocuktum ve bir Altay
maçındaydım. Maç oynandı, bitti. Çıkış tüneline girerken kaleci Tanzer,
sağ bek Kunta Sabahattin, sol bek Bilal, Erol Togay, Zagor Zafer,
Nevruz, Taytay Mustafa, Cruyff Mithat, Miço Mustafa, Şeref, Büyük
Mustafa ve diğerleri bir an benim olduğum tarafa baktılar. Bizi hep
hatırla olur mu Orhan? Hayatının sonuna kadar sakın unutma, dediler.
Statta kimse duymadı. Bir tek ben duydum. Hâlâ hatırlıyorum
Altay, seyircisinin nispeten az olması ve sakinliğiyle, İzmir futbol
ortamının biraz küçümsenen bir mensubu. Oysa, Karşıyakadan sonra
şehrin en kıdemlisi. En üst ligde uzak ara en fazla kalmış İzmir kulübü.
Şu anda alt liglerde mücadele etmesine rağmen, ebedi puan cetvelinde
hâlâ 69 takım arasında 8. sırada duruyor. Küçümsenecek bir şahsiyet
değil yani, Altay. En önemlisi, o bir şahsiyet!
Orhan Berentin hem tutkuyla yazılmış hem titiz bir araştırmaya
dayanan kitabı, Altayın hikâyesinin içinden aynı zamanda İzmirin
sosyal tarihini anlatıyor. Her kulübün bir nevi roman kahramanı
olduğunu bize bir kez daha gösteren bir kitap. İkbali de düşüşü de
görmüş, güngörmüş bir roman kahramanı: Altay.