Allah ile kulları arasında elçilik görevi yapan peygamberler, insanlık tarihi boyunca mutlaka var olagelmiştir. Tevhid inancının bozulduğu ve ahlâk kurallarının yozlaştığı devirlerde insanları karanlıktan aydınlığa çıkaran biricik rehberler şüphesiz ki peygamberlerdir. Araştırmamıza konu olan peygamberlere yönelik uyarı âyetlerinin varlığı, onların mutlak manada günah işledikleri anlamına gelmemektedir. Belki daha iyiyi ve en güzel olanı yapmaları gerektiği hususunda bu durum onlar için bir uyarıdır.
Unutulmamalıdır ki peygamberler de birer insandırlar. Dini konularda, vahiy açısından korunmuş olmalarına nazaran, beşeri açıdan günlük yaşayışları, yemeleri ve içmeleri, sosyal hayattaki bütün dünyevi etkinlikleri kontrol altında değildir. Dünyalık işlerinde vahiy ile değil, kendi görüş ve içtihatları ile hareket etmektedirler. Önemli konularda ise etrafındaki insanlarla görüşerek ortak bir karara binaen uygulama yapmaktadırlar. Dolayısıyla onların da hata yapmakla yapmamak gibi bir hayatın içinde yaşadıkları göz ardı edilemez bir gerçektir.