Okyanusun ortasında; uzayan harflerle, kocaman hecelerle
boğuşan bir çocuk kaptanın hikâyesi…
“Ben acayip bir çocuğum. Öyle değil mi?”
Birden oluverdi. Birden söyleyiverdi. Bu gerçekten olmuş muydu?
Çok utanıyordu. Gözlerini lülelerinin arkasına sakladı.
“Evet, sen çok acayipsin.” dedi babası.
“Sen acayip güzel resim çiziyorsun!”
“Acayip iyi bisiklet biniyorsun!”
“Acayip sevgi dolu bir çocuksun!”
“Hatta acayip komiksin, beni çok güldürüyorsun!”
“Acayip güçlüsün, sarılınca beni düşürüyorsun.” diye ekledi annesi
“Pekiii,” dedi Mert, “Acayip de tembel miyim?”