Mübadeleden önceymiş, annem anlatırdı bre evlat, Elaiussa derlermiş
bizim oralarda, ?zeytin yetiştiren" anlamında. Fidan mi fidan, buğday başaği
teni, tuzdan ve güneşten papatya sarısına dönmüş, beline dökülen uzun mu
uzun saçlari, heeey gözünü sevdiğim günler ey, ahh Elaiussa! Serez'in tüm delikanlılari
koşarmış peşinden. Sepet sepet incirler, bal sarısi, kehribar üzümler,
renk renk çiçekler sererlermiş yollarına. Hem sadece Rum delikanlılari değil,
komşu köylerde oturan Türk delikanlılar
da... Gençler birbirleriyle kanlı bıçaklı olmuşlar, Elaussia yüzünden.
Yüzlerce yıldır barış içerisinde yaşayan köylüler birbirlerine selam dahi vermez
olmuşlar. Anne babasi istemişler hemen evlendirelim bu kızi, yoksa kan
dökülecek ama Elaussia orali değil. Eee hikâye bu ya more, gel zaman git
zaman sevdaya düşmüş bu Elaussia, hem de bir gönülde iki
sevdaya. Bir gönülde iki sevda olur mu, de me, olur! Dedik ya, hikâye bu!"
Katolikler, Levantenler, Laskiyeliler, Marunîler, Giritliler, Çingeneler, Şam'dan
gelenler, Beyrut'tan gelenler, gelenler, gelenler...
Onlar bu şehrin gerçek sahipleriydiler. Her biri dünyanın değişik yerlerinden
gelip, kurdukları bu ufacık sahil kasabasında aramıştı mutluluğu. Yalnız çıktıkları
yolda hüzünbaz aşkların değil, saf kalp çırpıntılarının mutluluğunu bulmuşlardı
bu şehirde belki de...
Ve 118. Sokak, onların türküsüdür aslında.