Şehitlik, Yeşilyurt ve güneyde olsa da,
Başka başka yerlerde bulunsa da, tenimiz..
Kalbi sevgiyle dolu, gönül insanlarının,
Aynı kaderi paylaşan ağaçlarıyız hepimiz..

Çam, Ihlamur, Akçaağaç fark etmez, / Tümünü sevsek bile,
Meyvelerden şeftali ve limona, / Esen yelde, Meltem`edir sevgimiz.
...
Çam ve Ihlamur Ağacı, kendi aralarında konuşuyorlardı. Ihlamur bir ara durgunlaştı. Anılarıyla sarmaş-dolaş olunca, hep böyle olurdu.
Yeniden Çam Ağacı`na döndü:
-Sevenler en çok neye üzülüyor biliyor musun? dedi.
-Neye?
-Sevgiliye en son sözü söyleyemediğine..
Bu sözler üzerine, Çam Ağacı, acı acı tebessüm etti:
-Ben en çok neye üzülüyorum biliyor musun? dedi.
-Neye?
-Bir cevap verilecek kadar bile değerimin olmadığına!.
Eğer sevgi ve aşk varsa, her şey dillenir. Dağlar, taşlar, Ağaçlar, kuşlar..
Esen rüzgâr bile, dile gelmekte gecikmez..