Yaklaşık son iki yüz yıldır, en azından yazılı literatürün önemli bir kısmında, İslâm hayata yön veren bir inanış biçimi olmaktan ziyade söze konu teşkil eden bir tarihsel gerçeklik şeklinde algılanır olmuştur. Elbette, İslâmın söze konu teşkil etmesi, yadırganacak bir husus değildir. Zira geleneksel dönemde de İslâm, nüzûlü süreciyle eş zamanlı biçimde söze konu olagelmiştir. Bu kitap, çağdaşlaşmaya dair konuları, dönemin İslâm âlimlerinin, sınırlandırma gayretleri sürecindeki konumlarını açık bir şekilde

İslâmî ilim geleneğinin en temel direklerinden biri olan Hadis ilmi, neredeyse İslâmın doğuşu ile eşzamanlı bir geçmişe sahiptir. Kendine has bir geleneği ve metodolojisi olan bu ilim dalına yönelik olarak, özellikle dış kaynaklı bazı keskin ve sert eleştiriler vardır. Bu kitapta yazar, hadis konusundaki tartışmaların merkezinde dış kaynakların değil, bilakis müslüman hadisçilerin kendilerinin olması gerektiğini ileri sürüyor ve Hint, Mısır ve Türkiye'deki hadis tartışmalarını bu çerçevede mercek altına alı

''Din ilim istiyor biz cahil! Dinde, fende cahil, sanat ve ticarette cahil, fencilerimiz fenni, dincilerimiz de dini bilmiyor. ''Din, din!'' der dururuz. Fakat dini bilmeyiz, dört mezhepten birini bilmeyiz, kitapta arayacak olsak yerini bilmeyiz. Arapçadan haberimiz yok! Hadisten, tefsirden çakmayız, çaksak da açıp bakmayız. Derecemiz derece-i kemal, hep yukardan atarız, ma'lumat değil caka satarız. Pek çoğumuz dinin ruhu olan ilm-i akaidde yavan ve dinin bedeni sayılan fıkıhta yayan! Fakat gel de gör, he