“BURCU: Pişmanlıklarınızı çok düşündünüz mü hastanede? SELİM: Düşünmeden pişmanlıklar gelip tokat attılar. Biri bitiyor, diğeri başlıyor. Hâlâ da öyle. Tam uykuya dalarken veya uyanınca, televizyona bakarken... Ama değiştiremiyor insan hiçbir şeyi.” Kaygılar ortasında yaşama tutunmaya çalışan bir anlatı... Selim İleri hastane ve hastane sonrası günlerini en iyi bildiği şeyle, edebiyatla sorguluyor. Tek bir anla değişen küskün, örtük hayatına bakarken kırgınlıklarını, pişmanlıklarını, mutl

Yağmurlu bir günün sabahında, Yokuşpaşalılar acı bir çığlıkla uyandılar. Asuman kaybolmuştu. Tüm mahalle toplandı. Kaybettiklerini geri getirebilecekler miydi? Bir tek ipucu vardı: Hayal etmeyi bilmeyenler her şeye inanmaya hazırdır...

Tepesinden sığırcıklar uçan İstasyon Meydanı,sakinlerine neler sunar neler...Balerini, dönme dolabı, atlıkarıncası, çarpışan otomobilleri vesalıncaklarıyla çevresine kahkaha saçan bir lunapark... Muhteşem bir orkestra eşliğinde, siyah-beyaz sessiz filmlergösteren bir sinema...Kurabiyeler, kekler ve pastalarla dantel gibi bezeli vitriniyle,benzersiz tatlılar sunan bir pastane... İstasyon Meydanı dostluk, dayanışma ve sevgiyle birbirinitamamlayan canlı bir yapbozun parçaları gibi. Peki, günün birindeparçalar

Şehir, bir çocuğun tadını beğenmeyip fırlatıp attığı şekere benziyor. Orada yaşayanlar da şekere üşüşmüş karıncalara. Kahverengi denizi, bitmeyen inşaatları, apartmanlarla kaplı tepeleri, ne zaman geleceği bilinmeyen kışı, içine çekince öksürten havası, plastik çiçeklerle kaplı bahçeleri olan Şehir'e hoş geldiniz. Bu hikaye, Şehir'in merkezinde yaşayan seksen beş buçuk yaşındaki Mualla'nın pencere kenarında geçiyor. Tek yaptığı şey dışarıyı, arı kovanına benzeyen caddeyi dürbünüyle seyretmek. İşte yine o

Gündüzleri göğü delen apartmanların gölgesinde kalan, akşamları onların ışıklarıyla aydınlanan çarpık bir ev... İçinde kuşlar gibi havada duran marullar, canavara dönüşen bir kadın ve galiba bir fil... Çarpık Ev'i gözetleyen çocuklar onun sırrını çözmeye çalışıyor, bir karga da onların... Karşılaşacakları sürprizlerin ise ev ödevi sıkıcılığında olmayacağı kesin. Gölgelerin saklambaç oynadığı bu evin sırrını çözmek için şunu unutmamak lazım: Gerçekten bakmazsan göremezsin!

Yağmurlu bir günün sabahında, Yokuşpaşalılar acı bir çığlıkla uyandılar. Asuman kaybolmuştu. Tüm mahalle toplandı. Kaybettiklerini geri getirebilecekler miydi? Bir tek ipucu vardı: Hayal etmeyi bilmeyenler her şeye inanmaya hazırdır

İstasyon şefinin bisikletinin gevşeyen çamurluğundan çıkan ses, günün başlangıcı demekti İstasyon Meydanı için. Bu sesi bekliyor gibi canlanıverdi meydan. Pencereler açıldı, ayak sesleri duyuldu, aynı anda açılan musluklardan akan sular coşan bir nehir gibi gürledi. Öksürenlerin sesi şarkı söyleyenlerinkine karıştı. Yatağını toplarken yastığını kabartanların pat pat, pantolonunun fermuarını çekenlerin zıııııt, karyolasından hızla kalkanların belinden gelen çıııt sesleri, bardağın içini dolaşan çay kaşığı tı

Okumak, dinlemek gerekli, sonra konuşmaların boş olduğu o anlarda sessizliğin sesten daha hükmü ol­duğuna hiç mi tanık olmadınız. Konuşmalar çevre kirli­liği yaratıyor artık. Sözün nereye gideceğini kimse kesti­remiyor. Kalbin konuşmasına izin verilmiyor, sevgi yok cümlelerde, saygı çoktan kocaya kaçmış; Sevgi yoksa aslında saygının ne işi var dünyada ikisi kardeş bunla­rın. Ayırmaya kalktın mı ikisi de anlamını yitirir. Birbi­riyle bütünü oluşturan iki parça, bir formül, uzun bir­likteliklerin sırrı ikisi