Behçet Çelik ilk kez gençler için yazdı: Ergenliğin inişli çıkışlı ruh halleri! Öykü ve derlemeleriyle yeni kuşağın önemli temsilcilerinden sayılan Behçet Çelik, ilk kez gençler için yazdığı duygu yüklü bu romanında, ergenlik yıllarının sancılı ruh hallerini konu ediyor. Kendini müzikle ifade eden Emre ve duygularını en iyi yazıyla anlatabilen Ardanın iniş çıkışlı dostluğuna tanıklık eden roman, editörlüğünü Semih Gümüşün üstlendiği Köprü Kitaplar dizisinin 11. kitabı. Yeni okula uyum ve sınav kaygısına,

Denize kaçmıştım. O kocaman suya sığınmıştım. Gecenin bir vakti. Kıyı tehlikeliydi, başka zaman olsa dünyada inmezdim bir başıma. Denizse güvenliydi o gece. Ardımdan gelir sanmıştım. En azından korumak ister, demiştim. Ona bağırmış, kapıyı çarpıp çıkmış da olsam. Denizin beni koruyacağını anlayana kadar içim içimi yemişti. Birileri gelecek, beni görecek diye değil, gelmezse diye. Gelmedi iş¬te, demiştim, gecenin bir vakti nereye gittiğimi merak bile etmedi. Düğün Birahanesi, öyküleriyle Behçet Çeliki yakınd

Dünyanın Uğultusu, öyküleriyle tanınan Behçet Çelikin ilk romanı. Çelikin öykülerinde okumaya alıştığımız dünyanın içinde geziniyoruz bir kere daha; acımasız bir dünyada ayakta kalmaya çalışan gençler, eğitimli işsizler, genç yaşta ya da olmayacak kişide karşılarına çıkan aşkların peşinde günlerin nasıl hızla akıp gittiğine akıl erdiremeyen insanlar... Kadın erkek ilişkilerini, aile bağlarını, öğrencilik hayatını, eski ve yeni arkadaşlıkları, umulanla bulunan arasındaki uçurumu, geleneksel yapıların yenini

Bu sokaklar benim değil. Benim değil bu içime, dışıma, gözlüğüme, ellerime, tam adım atacağım yere yağan yağmur. Hiçbir anım yok bu yapıların önünde. Şu duvara sırtımı verip soluklanmadım; eğilip şu kuytu sokak arasında kimseyi öpmedim. Soluğumu dolduran kömür kokusu tanımadığım insanların sobalarından geliyor. Hiçbir sobanın üzerinde, ben varınca sofraya alınacak bir tencere inceden fokurdamıyor. Çağdaş öykücülüğümüzün önemli isimlerinden Behçet Çelik, ilk kitabı ıki Deli Dervişten bu yana sıcak, akıcı, du

"İster inan, ister inanma. Aynı nehre bir daha girilir. Bir daha yanıp tutuşulur. Daha önce yaşananlar görmezden gelinir, geceler boyu kaçan uykular, kurgular, kuruntular... Hiçbir uğultu çalınmaz kulağa - sadece kalbin ritmi. Bu da uzun sürmez, çok fazla soru birikmiştir stokta: Ne istiyor bu kadın benden? Akıllı mı, deli mi? Seviyor mu, eğleniyor mu? Sevişecek miyiz? Telaş yoktur yine de; yanıtsız soruların bile sevildiği ender anlardan biridir. Bunların dışındaki bütün sorular çocukcadır -akılmış, inançm

Behçet Çelik’in hikâyelerinde, okuduklarımız kadar okumadıklarımız da yer tutar, denebilir ki bu hikâyelerin asıl nirengi noktasını onlar oluşturur; dışarıda bırakılanlar, yazılmayanlar, söylenmeyenler... Dolayısıyla, olan bitene odaklandığımız ilk bakışta değil, esas olarak ikinci bakışta, ikinci okuyuşta çarpacaktır bizi bu hikâyeler. Anlatıcı gibi hikâye kişileri de kendi hikâyelerini abartmaya, süslemeye kalkışmazlar. Sürprizli sonlar gereksiz birer yüktür: Zaten her şeyin olup bittiği, fedaların, vazge

Adana, hiçbir zaman herhangi bir vilâyet olmadı. Kendine mahsus ve ´dik´ti. ´Esprisi´ olan bir yerdi. Tantanası olan bir yerdi. Behçet Çelik elinizdeki kitabın Sunuş´unda belirtiyor; Adana´yı çağrıştıran öyle çok imge var ki: Sıcak, pamuk, portakal, pamuk işçileri, tekstil, kebap, şalgam, kabadayılık, küfür, edebiyat... Veya, Can Kozanoğlu´nun ´dışardaki´ Adanalı karikatürü hakkında söyledikleri: Zengin, kaba, küfürcü, kavgacı, âlemci, eğlenceli, erkek "Adana´ya Kar Yağmış / Kar Altında Gül Varmış" Bu kita

... Aynı kişiler, farklı hikayerlerde karşımıza çıkıyorlar. ama sahneye çıkmatan hoşlanan insanlar değiller bunlar; kendilerini göstermiyorlar, şöyle bir görünüyorlar. Değil başka bir hikayeye karışmak, kendi hikayede karşılaştığımızda emin olmayışımız bundan: O mu, başkası mı? Ne onlar geveze çünkü ne de hikayeler. Benzer, ama birbirlerine değmeyen hikayeler... (Arka Kapak´tan)