Mantık, ciddiyet, duygular üzerinde hakimiyet, düşünce adı altında olup biten bütün bu karanlık ilişkiler yumağı, insanlığın sahip olduğu her şeyin en parlak örnekleri: Ama ne kadar da yüksek bir bedel ödendi onlar için! Bütün bu 'iyi şeyler'in temelinde ne çok kan ve büyük korkular var!

Her felsefe, bir felsefeyi de saklar; her düşünce bir saklantıdır, her sözcük bir maske. ... Kimsin sen? Ne yapıyorsun? Soluklan burada: Bu yerin kapısı herkese açıktır, -dinle kafanı! Ve kim olursan ol: Neyi canın çekiyor şimdi? Ne dinlendirir seni? Söyle yalnızca: Neyim varsa, hizmetindedir! Dinlendirmek? Dinlendirmek seni? Ey sorgulayıcı, ne söylüyorsun orada. Duyur bana, ne olur? Ne? Ne? Söyle! Bir maske daha! İkinci bir maske!

Pek çok ülkeyi ve ulusu ve birkaç kıtayı görmüş olan bir gezgine, tüm insanlığın ortak özellikleri olarak ne tür nitelikleri keşfettiği sorulduğunda şöyle cevap vermişti: "tembelliğe meyillidirler." Çoğu kişiye öyle geliyor ki, eğer gezgin şöyle deseydi, cevabı daha doğru ve geçerli olurdu: "hepsi korku içinde. Geleneklerin ve fikirlerin arkasına gizleniyorlar."

Yunan tragedyası antik dönemdeki tüm kardeş sanat türlerinden farklı bir şekilde kaybolup gitmiştir: hepsi en güzel şekilde rahmetli olurken, onun sonu trajik olmuştur. İdeal anlamda doğal bir duruma uygun olan, güzel nesillerle krize girmeden yaşama veda etmekse, o zaman antik sanat türlerinin sonu, böyle ideal bir dünyayı karşımıza çıkarır; onların güzel çocukları çoktan tüm güçleri ile yerlerini alırken, onlar bu dünyadan ayrılıp sonsuzluğa karışmışlardır. Oysa Yunanlıların müzikli oyununun ölümü ile her

Ölümsüz bir olay vardır: Tutkulu istenç her zaman bir araç bulur, nesneler konusunda genişletilmiş bir yanılsama ile yarattığını yaşamın içinde tutmaya çalışır, onu sürekli bir yaşama doğru iter. Bu istenci varoluşun sarılmaz yarası nedeniyle zincire vurarak onultmaya çalışan Sokratesçi bilgi beğenci ve kuruntusudur. Çünkü sanatın dalgalanan baştançıkarıcı örtüsü bunların gözlerini örttü. Olayların çevrentisi içinde ölümsüz yaşam bir bütün olarak akıp giderken bunlar yeniden gerçekötesi bir avuntuya kapıldı

Ve birden uyandı belleği, dünle bugün arasında olup biten her şeyi bir bakışta kavradı. "İşte taş" dedi, sakalını sıvazladı, "bunun üstünde oturuyordum dün sabah; burada çıkmıştı falcı karşıma, ilk burada duymuştum demin duyduğum çığlığı, o büyük yardım çığlığını. Ey yüksek insanlar, yaşlı falcının bana dün sabah bildirdiği sizin sıkıntınızdı,- -sizin sıkıntınıza ayartmak, baştan çıkarmak istiyordu beni: `Ey Zerdüşt` demişti bana, `ben seni son günahına ayartmaya geldim.` "Son günahıma mı?" diye haykırdı Ze

Nietzsche´nin Bazı Dostlarına, Annesine ve Kız kardeşine yazdığı mektuplarda onun düşüncelerinin geldiği son noktaları görmek mümkündür. Bu mektuplar Nietzsche´nin Çocukluk yıllarında ve eğitim sürecinde yaşadıklarını ele almakta. Aynı şekilde Tanrı, Dostluk, Din, Ölüm, yalnızlık duyguları karşısında yaşadığı yoğun duyguları da bu mektuplarda görmek mümkündür.

Nietzsche´nin olgunluk yapıtlarından sayabileceğimiz Zamana Aykırı Bakışlar´ın 2. Cildi Tarihin Yaşam İçin Yararı ve Sakıncası kendi biçimini arayan Nietzsche´nin tarih üzerine düşüncelerini yansıtır. Eleştirel Toplu Basım´ın 10. kitabıyla Nietzsche külliyatına bir adım daha yaklaştık.

Var olduğunuzu bildiğim ey tek tek insanlar, bulun birbirinizi! Siz fedakar kişiler, Alman ruhunun acılarını ve yıkıntılarını kendi içinde duyanlar; gözleri nesnelerin dış görünüşünde aceleylle dolaşmayıp varlık sırrının özüne ulaşmayı bilen siz mübarek kişiler; büyük bir şeref ve büyük bir eserin kendilerini beklemediği hayatın içinden çekinerek ve eylemsiz ilerledikleri için Aristoteles´in övgüsünü alanlar! Sizedir seslenişim! En azından şimdilik saklanmayın yalnızlığınızın ve güvensizliğinizin mağaraları

Çağımızda duyguların nasıl altüst olduğunu ve zamanın bu altüst oluşun farkına varamadığını yalnızca iki örnekle göstermek istiyorum. Eskiden parayla ticaret yapan insanlara onurlu bir soylulukla yukarıdan bakılırdı, ancak onlara ihtiyaç duyulduğunda, her toplumun iç organlarının olması gerektiği itiraf edilirdi. Şimdi bu insanlar, modern insalığın ruhunda egemen bir güç oldular hem de ruhun en tutkulu bölümü olarak.

Kültür, her şeyden önce, bir halkın yaşam ifadelerinin tümündeki sanatsal tavır birliğidir. Çok fazla bilgi ve öğrenim ne kültürün temel araçlarından bididir ne de kültürü işaret eder, hatta bazen bir tavırsızlık veya tüm tavırların düzensiz bir karışımı olup kültürün karşıtı olan barbarlıkla bile uyum sağlayabilir. Friedrich NIETZSCHE

Bir yıldan daha az bir süre içinde kaleme alınmış bulunan Karışık Kanılar Ve Özdeyişler ile Gezgin Ve Gölgesi Nietzsche´nin yaratısında bir kendine geri çekilişin belgeleridir: Nietzsche´nin yaşamında, örneğimizdeki gibi, kimi zaman örtülü de olsa çevrimsel bir biçimde hep yeniden ortaya çıkan bir ruh durumudur bu. Nesneler onu etkilememektedir, insanlar onu yalnız bırakmışlardır, böylece yazar kendisiyle daha fazla ilgilenebilmektedir - tıpkı burada, kendi gölgesiyle konuşmak zorunda kalan gezgin gibi. Kiş

Otuz yaşındayken yurdunu ve yurdunun gölünü ardına bırakarak dağa çekildi Zerdüşt. Dağda on yıl zaman zarfında, bıkmadan, usanmadan hep ruhunu dinledi... Ve sonunda içinde, gönlünün derinliklerinde bir değişiklik duyumsadı. Günlerden birgün yıldız, aydınlatacak bir şeyin kalmasyadı yazgın ne olurdu? On yıl varki buruya mağarama çıkıyorsun. Eğer, ben, kartalım ve yılanım olmasaydık, ışığından ve yolundan bezerdin. Fakat her sabah seni bekledik. Işığının fazlasını aldık ve bunun için seni kutsadık. Bak! Ben

Karanlık ve ölçülerin üzerinde sorumluluk gerektiren bir davanın ortasında neşesini korumak, hiç de azımsanmayacak bir meziyettir: Üstelik, neşeden daha gerekli ne vardır? Delice neşeden payını almamış hiçbir şey başarıya ulaşmaz. Ancak güç fazlasıdır, gücün kanıtı. - Tüm değerlerin bir yeniden değerlendirilişi, bu soru işareti öyle kara öyle devasadır ki, gölge salar, onu koyanın üstüne - böyle bir görev yazgısı zorlar her an, güneşe koşmaya, çok ağırlaşmış bir ciddiyeti üstünden silkip atmaya. Her yol müb

Platon´dan beri süregelen yanlış değerler ve kuruntuların geçersizliğini ilan eden "Çekiç Felsefe"nin başlatıcısı olan Nietzsche, metafiziği yıkma eylemine girmiştir. Böyle Buyurdu Zerdüşt adlı yapıtına kadar sürekli işlediği bu eleştirisiyle ahlaka, dine karşı düzenli bir savaş açmış; insanın kendi özdeğerlerinin yeniden yaratımcısı olarak özgürleşmesini, Üstinsan´a varmasını ereklemiştir. Böyle Buyurdu Zerdüşt, felsefe tarihine "Değer ve Yaşam", "Değerlerin Öte Değere Geçmesi", "Tanrının Ölümü ve Nihi

Ecce Homo, Alman düz yazımının muhteşem baş yapıtlarından birisi, belki de şimdiye dek hiç görülmemiş tarzda kaleme alınmış bir otobiyografidir. 1888 yılı sonlarında, Nietzsche (1844-1900) tam delirmeden yalnızca birkaç hafta önce, kendisindeki trajedi felsefecisi girişiminin izlerini aramaya başlamıştı. ... (Arka Kapak´tan)

x

Kişi, güç, yücelik ve ruh açısından üstün insan olmalı. Bu eleştirel eserin, Nietzsche, ahlak ve zamanının inançları karşısında sürekli ve sıkça iğneleyici bir saldırı düzenliyor. Özellikle, Kant, Hegel, Schpoenhauer karşısında. ... (Arka Kapak´tan)

Kişi susamayacağı yerde konuşmalı sadece; ve sadece aştığı şeyler hakkında konuşmalı - başka her şey gevezeliktir, "edebiyat`tır, terbiye noksanlığıdır. Benim yazılarım yalnızca benim aşmalarımdan söz eder: "ben" varım içlerinde, bana düşman olmuş her şeyle birlikte, ego ipsissimus, hatta gururlu bir anlatıma izin verilirse ego ipsissi mum. Anlaşılır ki: şimdiden çok şey var - altımda. Ama bende yaşanmış ve aşılmış bir şeyi, özgün bir olguyu ya da yazgıyı sonradan bilgi için soymak, elekten geçirmek, açığa

Nitzsche`nin ölümsüz yapıtı "Zerdüşt Böyle Diyordu", seksen yıldan beri değerinden hiçbir şey yitirmeden, birbirini izleyen kuşaklarca hep aynı ilgi ve beğeni ile okunmakta devam ediyor. Çok tartışılmış, bir yandan da saldırılara uğramış, ama hiçbir gerçek aydın onu okumak gerçeğinden kendini sıyıramamıştır. Ünlü yapıtın başatılı çevirisinin gözden geçirilmiş ve düzeltilmiş yeni basımı sunuyoruz size. Beğeneceğinizi umarak.