“Hayatın penceresi önünde ömür boyu sadece mevsimlerin geçip gittiğini görmenin ahmaklığı herkesi sarmışsa da o bir günün, onun içinde yankılandığı seslere kulak verdiğinde nasıl dünyaya sağır olduğunu anlamıştı. Kendiyle barışmaktansa, sürekli doğru bildiği yanlışları yine ona kendisi söylesindi, bir başkasının söylemiş olduğu doğrunun kendinde yanlış anlaşılma ihtimali daha yüksekti ki bir insanın hayatında doğrular ve yanlışlar birbirinin üzerini örten gölgeler gibi. Ruh ise çektiği bütün acılarda insanı

Sonunda buldum ismini. Artık sahipsiz değil hiçbir harf. En azından hatalarımın olduğunu bu kitabı açıp okursam yanmam kolay kolay ateşte. Gerçi hangi âşık kalbine söz geçirebilmiş ki? Bitti mi diye soruyorsundur belki şu an; hayır. Nasıl bitirebilirim ki? Hâlâ içimde onca söyleyecek sözler varken nasıl susabilirim? Susamam. Şimdi izin ver nefes alsın biraz kalem ve kâğıt. Şimdilik hoşça kal, sağlıklı kal, mutlu kal ve en önemlisi âşıksan sen aşk'la kal...