Yollar... Revan olduğumuz, ortasında kaldığımız, kendimizi unuttuğumuz, menzili şaşırdığımız, kaybolduğumuz yollar. Bazen seyyah bazen yolcu olduğumuz, sürüldüğümüz, kırıldığımız, acıyla, huzurla, kederle, hasretle, neşeyle çıktığımız yollar. Birol Tezcan üçüncü öykü kitabıyla bizi bir yolculuğa davet ediyor. Ayağına Taş Değmesin bir yol kitabı. Fakat sıradan bir yol kitabı değil. Yolun değiştirdiklerinin, yoldan çıkanların, yolu bulamayanların, yola dönüşenlerin öyküleri var bu sayfalarda. Birbirimizi da

Hastaneler umudun ve kederin, yaşamın ve ölümün birbiriyle tanıştığı, birbirine karıştığı mekânlar. Bazen bir müjdeyi duyurmak, bazen de yıkıcı bir kaybın haberini vermek için telaşla adımlanan hastane koridorları... Bu koridorlarda kendi derdinden birbirini görmeyen ya da kendi derdini unutup başkasının acısına içlenenler, hastalar, doktorlar, hemşireler, hastabakıcılar... Sayılı Gün kitabıyla bizlere kader mahkûmlarının hikâyelerini anlatan Birol Tezcan, usta kalemini bu defa hastanelerde mahkûm kalanlar

Biyopsinin Dondurma Üzerindeki Etkisi'nde hastane koridorlarından taşan acıları ve umutları bizlere ulaştıran Birol Tezcan, Sayılı Gün'de yüreklerimize dokunan öyküleriyle, özlemenin, beklemenin, gün saymanın evrensel ruh halini bizlere, bizim dilimizden anlatıyor. Bazen yaşam kullanma kılavuzu gibi, bazen bir ağabeyle dertleşmek gibi, bazen de özlediğimiz Yeşilçam filmleri gibi... Ot Dergisi'ndeki yazı ve öyküleriyle pek çok okurun takdirini kazanan Birol Tezcan'ın yeni öyküleri hepimize hem hüzünlü hem d

Çıktık hastaneden. Bahçedeyiz. Yeğenim kucağımda, annemle kardeşim yanımda. Bir an durdum, baktım etrafıma. Kış kıyamet. Banklarda yatanlar, ağıt yakanlar, dua edenler, domates ekmek yiyenler... Dert bir değil, bindir... Öyledir hastane bahçelerinde. Çünkü mesele hasta olmak değil, hastaneye düşmektir. Kardeşim, Abi, bizim odadaki çocuğun babası ne dedi, diye sordu. Yutkundum, Hiç, dedim. Dönüp yukarı baktım, adam pencereden bakıyor... Hemen önüme döndüm... Boğazım ağrıyor...