"Anımsamadığım tüm sözcükler anımsayabildiğim tek bir sözcüktü: Yara!" Eğer bu kitabı okurken baştan sona keder içinde bir Nilgün Marmara bulacağınızı düşünüyorsanız baştan uyaralım; yok. Çünkü onun derdi kederle değildi. O, kendini buraya ait hissetmiyordu sadece... Ece Ayhan'ın da dediği gibi dünyayla yaralıydı. Dünyayla derdi vardı. Ondan bahsederken edebiyata, şiire bakışına, eserlerine, yazdıklarına bakmamak, o yarayı bütün buralarda aramayıp sadece filmin sonundaki intiharına bakmak, "Doğdu ve öldü!"

-Hicran, belki bir aşk için dökülecek en güzel gözyaşısın. -Ozan, hiç söylenmemiş şiirlerinle aşkı öldürüyorsun. Mutsuzluğum limon çiçeklerinin gölgesinde mutluluğa dönüşüyor. Sana ihtiyacım yok artık, hayaline bile. Sadece limonlu kek, anneanne tarifi ile bir de çay, açık olsun. -Hicran, bu geleceği olmayan bir aşk, ben gidiyorum. -Cehenneme kadar yolun var Ozan! Kendi ellerinle kurduğun, beni içine attığın cehenneme. Çok fazla uzaklaşamazsın, cennetim de cehennemim de yüreğimde.