Niyette birlik ve degismez merkeze sürekli olarak yönelmek egilimi, sembolik olarak kıble'ye yönelmeyi gerektirir. Birligi kendinde tam olarak gerçeklestirmeyi basarmıs olan için, tüm zıtlıkların ortadan kalkmıs olmasıyla savas hali de sona ermistir. Zira artık, bütünsel bakıs açısının tüm özel bakıs açılarının üzerinde olması nedeniyle sadece mutlak düzen vardır. Böyle bir varlıga hiçbir sey zarar veremez. Onun için artık kendi içinde de dısında da hiçbir düsman yoktur. Kendi içinde olusturdugu birlik aynı sekilde ve eszamanlı olarak kendi dısında da olusmustur; daha dogrusu, o varlık için yine bir zıtlık olan iç ve dıs ayrımı ortadan kalkmıstır. Herseyin kesin olarak merkezinde bulunmakla o, "kendi kendisinin yasasıdır." Zira, onun iradesi "Evrensel Irade"yle birdir. O "Ilahî Huzur" olan "Büyük Barıs"a kavusmustur. Ilkesel birlik ile aynîlesmekle o, "ezelî ve ebedî simdi"nin mutlak eszamanlılıgında, "herseyde birligi ve birlikte herseyi" görür.