Derimi yüzmeni isterim ey yabancı dost. Deri sandığım kocaman
küllerimi ya da.
Korkma! Şefkat dolu ellere muhtaç oluşumu, yosun tutmuş bir
mabedin enkazına gömdüm.
Merhametten daha çok zehir dolu pençelere ihtiyacım var.
Kendimle gurur duymak isterim, yeryüzünün en acı çığlığı
benimdir diye. Tanrıdan akıtılan bir gırtlakla, kendime kendimi
kusarak.
Acıya dayanamayacağımı sanma! Sanma ruhumu sarmalayan
kirli katmanların yüzülmesine sabredemem!
Tırnaklarında uyanmışlığın kokusu varsa, batır şimdi birer neşter
kesiğinde tırnaklarını.
Haydi! Yüz şimdi derimi, ey özlenilen dost! Kokuşmuş kocaman
küllerimi savur.
Bunları yapacak kudretin yoksa, seninle aynı havayı aşındıran
birer dostuz deme.
Ey asam! Kirli fistanımı söküp atamıyorsan, ruhumu avuçlarına
alıp balığın pullarını söker gibi katmanlarımın dikenli yolunu
açamıyorsan, ey Vaiz kaç kendinden, hastalıklı toplumların ve
ruhu kanserli öğretilen ötesine geç deyip kollarımdan
tutamıyorsan, sen düşmanım bile olamazsın.
Ey asam!
Bu acı dost serzenişi, eski tanrısını düşürmek için karnını
tekmeleyen bir yaratıcının ağzıdır. Hesaplanmamış vakitlerden,
hamile kalan bir ruhun sesidir. Eğer ruhu kabız olanlarla, ruhu
gebe olanları birbirinden ayıramıyorsan; köhne piramidin küfe
taşıyıcılarıyla,
kendi
cesetlerine
basarak
yükselenleri
karıştırıyorsan, dostunum deme bana.
‘Ey vaiz, dinin, kültürün ve ahlakın meşale taşıyıcısı olmaktan
utandığını biliyorum' diye biliyorsan, sen dostumsun.
Şimdi söyle bana, ey benliğimin sessiz çığlığı asam, hala dostum
olduğunu söylüyor musun?"