Hz. Peygamber'in atalarının her biri, kendi
asırlarının nuranî kandili ve parıldayan
meşalesiydi. Zamanlarındaki insanları
tevhide ve insanî faziletlere yönlendirirlerdi. Bu ulvî şahsiyetlerin her birinin hayatını
anlatabilmek için onlarca cilt kitap yazılması gerekir ki, şu cihana gelmiş seçkin zâtların
fazilet ve azametlerinden bir nebze kaleme alınabilmiş olsun. Peygamber'in büyük dedesi Hz. Hâşim; dedelerinin bütün liyâkatının vârisi, Hz. İbrahim'in
vasîsi, Hanîf dinin davetçisi, seyyidlerin serçeşmesi, Hâşim Oğulları'nın atası ve Hâşimî
hânedânının iftihârıdır.
Peygamber'in dedesi Hz. Abdülmuttalib, üstün vasıflarıyla Kureyş'in lideri olmuş, kendisine
"İkinci İbrahim" denilmiştir. Sofrası o kadar geniştir ki, kuşlar ve çöl hayvanları dahi ondan
faydalanmıştır.
Peygamber'in babası Hz. Abdullah'ın Allah indindeki hâtırı o derece kıymetlidir ki, onun zarar
görmemesi için Cenâb-ı Hakk gaybî kuvvetler göndermiş ve onun paklığını her türlü töhmet ve
iftiradan uzak tutmuştur.
Hz. Ebû Tâlib, Hakk katında öyle yüce bir makama sahiptir ki, eğer bütün günahkârlara şefaat
etmek istese, Allah onun şefaatini kabul edecektir. Nitekim İmâm Ali şöyle buyurmuştur:
"Muhammed'i hak üzere peygamber olarak gönderen Allah'a yemin olsun ki, eğer babam (Ebû
Tâlib) yeryüzündeki bütün günahkârlara şefaat etse, Allah onun şefaatini kabul eder."