Emil, derin uykudayken rüya görmeye başlamıştı. Tren sanki yerde kurulmuş bir oyuncak trenmiş
gibi durmadan dönüyordu. Cebinden saatini çıkarıp bakmak istedi ama saatini bir türlü bulamadı.
Onun yerine cebinden evdeki kocaman duvar saati çıktı. Yüzünde de rakamlar yerine yazılar vardı.
Saatte yüz elli mil, yerlere tükürmeyiniz, tehlikelidir, yazıları okunuyordu. Pencereden bakmak istedi.
Başını çıkardı. Lokomotif arkadaki vagona çarpmak üzereydi. Birden ürperir gibi oldu. Burada oturup
lokomotifin çarpmasını bekleyemezdi. Kapıyı açtı, etrafına bakınarak dikkatle dışarı çıktı. Belki
makinist uykuya dalmıştır, diye düşündü. Gidip onu uyandırmak gerekiyordu. Ama ne yazık ki, bu
trende kendisinden başka kimse yoktu. Yalnızca çikolatadan yapılmış melon şapkalı adam vardı.
Çikolatadan adam Emil'e sırıtıyordu. Emil, adamın şapkasının bir kısmını koparıp yediğini gördü.
Adama aldırış etmeden koştu. Sonunda lokomotife yetişmeyi başardı. Makinist bir at arabacısının
yerinde oturmuş, bir eline kırbacı, bir eline de dizginleri almıştı. Sanki atları çekiyormuş gibi gerilip
duruyordu. Emil, dikkat edince gerçekten de lokomotifi atların çektiğini gördü. Önüne dokuz at
koşulmuştu. Atların nallarında gümüş gibi parıldayan patenler vardı. Şarkı söyleyerek raylar, boyunca
koşuyorlardı.