Yine karanlık bir dönemden geçiyoruz. Ülkemizin aydınları, yarı aydınları, okumuşları, yaklaşan karanlığı enselerinde hissediyorlar ama hiçbir şey yapamıyorlar. Karın altındaki buğday tanesi kadar çaresizler. Bugün başımızın üstüne yığılmış, soluk almamızı zorlaştıran şeyler, belki de karın altında gün ışığına kavuşmayı bekleyen buğday tanesiyle özdeş kılıyordur bizi. Belki de üstümüzde karanlık ve baskı yaratan karların eriyeceği, gözümüzü gün ışığına açacağımız günler yakındır.

Karın altında beklerken kar suyuyla beslenerek büyüyen buğday tanesi gibi, bizi karanlıkta bırakan ve başımızı kaldırmamıza olanak vermeyen baskı da belki içten içe güçlendiriyor, başımızı kaldırma cesareti bulacağımız güne yaklaştırıyordur bizi.
Umarım ve dilerim ki öyle olur. Umudunu yitiren insanın başka hiçbir şeyi kalmaz çünkü.