Her şeyi düzeltebilirim, onu da, kendimi de kurtarabilirim. Neden olmasın? Ben hayata
bağlanmak için ona muhtacım, o idare edilmek için bana muhtaç... Ben onu görmeden evvel
hayatın manasını bilmiyordum, bulamamıştım. Şimdi görüyorum ki, o da bensiz
yaşayamayacak... Söyledikleri doğru, en az doğru görünenleri bile doğru... Birbirimize
rastlamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş... Ne
aradığımızı bilmeden aramak... Şimdi içim rahat, aradığını bulan ve başka bir şey istemeyen biri
gibi sükûnet içindeyim... Dünyada bundan büyük bir saadet olur mu? Böyle en felaketli
günümde beni en mesut insan olduğuma inandıran bu hislere fena, çirkin şeyler diyebilir
miyim? Herkes ne diyecek?.. Fakat bu ana kadar herkesten ne gördüm ki... Bana en yakın olanlar
dahil olmak üzere, bu herkes dedikleri şey beni üzmekten, hayatımı manasız bir hale sokmaktan
başka ne yaptı?