On dokuzuncu yüzyılın son yıllarında kimse insan ilişkilerinin insandan daha ileri
ve yine de onun kadar ölümlü zekâlar tarafından şevkle ve dikkatle izlendiğine;
insanlar kendi işleriyle meşgulken neredeyse mikroskopta çalışan birinin bir su
damlasında biriken ve çoğalan kısa ömürlü yaratıkları incelemesi gibi bizi
inceleyip, üzerimizde çalıştıklarına inanmazdı.
İnsanlar bu dünyada sınırsız bir kayıtsızlıkla, durumlara hâkim olmanın
güvencinde huzurlu, kendi önemsiz meselelerinin peşinde koşturup
durmaktaydılar.
Muhtemelen mikroskop altındaki infussoria da aynını yapar.
Kimse uzaydaki daha eski dünyaların insanlık karşısında tehlike teşkil
edebileceklerine kafa yormuyor ya da sadece bunların üzerinde yaşam olduğu
fikrini imkânsız ya da ihtimal dışı kabul ediyordu.
O biten günlerdeki bazı ussal alışkanlıklarını hatırlamak acayip. Çok çok, dünya
insanları Mars'ta belki kendilerinden aşağı seviyede ve misyoner bir teşebbüsü
hoş karşılamaya hazır başka insanlar olabileceğini düşünmekteydiler.
Yine de uzayın boşluğunda, bizimki karşısında, bizimkinin soyları tükenen o hayvanlara üstünlüğü kadar üstün olan akıllar, muazzam, soğuk ve anlayışsız
beyinler, bu dünyayı kıskanç gözlerle izlemekte ve aleyhimizdeki planlarını
yavaşça ve mutlak bir şekilde geliştirmekteydiler.
İşte, yirminci asrın başında büyük hayal kırıklığı gerçekleşti.